Ik wil jullie even meenemen naar hoe voor mij de eerste zeven maanden zijn geweest. Ik vond het FANTASTISCH. Ik mocht lekker bij mama slapen in de draagdoek of draagzak. Omdat mama een draagdoek had van het merk ‘Koala’ en iemand op mijn broers verjaardag (ik was toen 7 weken oud) zei dat ik ook op een koala leek omdat ik mama zo stevig vastpak als ik tegen haar aan lig, werd mijn bijnaam een feit. Mama plaatste wel eens foto’s op facebook van mij en zette daar dan bij dat ze mij Timo-koala noemt. Dat werd door iedereen opgepakt, zelfs door familie van mama die in Australië woont! Zelfs in Australië gingen ze de koala’s Timo noemen, hahaha. En vanaf dat moment ben ik niet meer alleen Timo, maar Timo-koala.
Maar goed, terug naar mijn fantastische eerste maanden. Ik mocht drinken uit mama’s borst, zoveel als ik maar wilde en zo vaak als ik maar wilde. Mama knuffelde me vaak en we kletsten veel. Dan legde ze me op haar knieën en ging dan schuin op de bank zitten zodat we goed naar elkaar konden kijken, ze mijn handjes vast kon houden en verhalen kon vertellen tegen mij. Hoeveel ze van me houdt en wat we allemaal samen gaan meemaken in het leven. Heerlijk, die momentjes. Soms lag ik ook in de box, daar lag heel veel speelgoed want ik had dingen die van mijn zus zijn geweest, van mijn broer en ik had nieuwe dingen gekregen. Dus enorm veel speelgoed om naar te kijken.
Wat minder leuk was, is als we ergens naartoe moesten. En dat was vaak. Heel vaak. Mijn zus Julis moest vaak ergens heen, zwemles, school etc. Of we gingen ergens spelen met broer en zus. Dan moest ik altijd mee. Super stom, maar ja, mama kan me ook niet thuis laten in mijn eentje natuurlijk. Maar dan kwam die fijne draagzak weer tevoorschijn en dan maakte het me eigenlijk ook niet zoveel meer uit waar we waren.
Ik ben zelfs op vakantie geweest toen ik nog maar vier maanden oud was. Ik vond het wel prima, als ik maar bij mama was. We waren niet ver weg, een park met allemaal huisjes, veel speeltuinen en een of ander konijn dat danste en waar Julia mee op de foto wilde. Ik moest natuurlijk ook mee op de foto, ach ja, prima hoor. Het leukste aan de vakantie vond ik het zwemmen; heerlijk dobberen in het water. Ik mocht van mama nog niet te lang in het water dus daarna mocht ik lekker knuffelen met mama op de stoel en broer en zus speelden in het ondiepe water verder.
Wat we verder nog af en toe deden was een bezoekje brengen aan het consultatiebureau. We gingen wat vaker dan normaal, omdat mama zich zorgen maakte. Ik kon namelijk nog niet lachen. Niet dat ik het niet leuk vond, ik vond het allemaal heel leuk wat we deden! Knuffelen, spelen, slapen, drinken. Ik was zeer tevreden. Mama wilde alleen graag een glimlach zien en die liet wat langer op zich wachten. De meeste kinderen lachen met een week of 6/7 of toch uiterlijk met 12 weken. Ik liet mama wachten op mijn eerste lachje tot ik 14 weken was. Ik wilde het natuurlijk wel meteen goed doen en haar de mooiste glimlach van de wereld geven. Dat is denk ik gelukt want ze moest huilen van blijdschap. Daarna heb ik het wel ingehaald hoor, ik lach nu echt heel veel!
Wat kan ik nog meer vertellen over mijn eerste zeven maanden? Ik ben begonnen met ander eten dan alleen melk toen ik bijna zes maanden was. Ik vond het maar niks, ik wilde veel liever mama’s melk drinken. Hoezo ineens iets anders? Dit was toch prima. Gelukkig mocht ik nog steeds zo vaak drinken bij mama als ik maar wilde. Brood vond ik echt moeilijk te eten, fruit vond ik wel prima. Groente ook wel. Om mama een plezier te doen probeer ik alles wat ze me geeft maar gewoon.
Ik ben ook voor het eerst ziek geweest in mijn eerste zeven maanden. Ik was verkouden en hangerig en ineens zag mama allemaal rode vlekjes. Omdat ik al sinds mijn geboorte berg/eczeem heb dacht mama eerst dat de eczeem erger was geworden, maar de vlekjes gingen wel heel snel verder van mijn gezicht naar hals, buik en rug. Mama is gelukkig altijd heel relaxed met ziek zijn en zei me dat het goed zou komen, dat ik sterk genoeg ben om zelf weer te genezen. Dat was ook zo, het duurde maar een paar dagen en toen trokken de vlekjes weg en voelde ik me ook weer beter. Mama noemde het een zesde ziekte, wat heel raar is want het was toch echt mijn eerste ziekte. Maar goed, dat hebben we weer overleefd.
Na zeven maanden begon een nieuw avontuur waar ik in een volgende vlog over zal schrijven.
Lieve koala-knuffels van mij!
Reactie plaatsen
Reacties