Kinderdagverblijf

Pas na zeven maanden ging ik voor het eerst naar het kinderdagverblijf. Er was eerder geen plek voor mij, terwijl mama me al heeft aangemeld toen ik nog maar net in de buik zat. Niet dat ik dit erg vond hoor, ik vond het wel fijn bij mama. Ik begrijp niet waarom het niet gewoon zo kon blijven. Mama altijd lekker om me heen, lekker slapen in de draagzak, drinken uit de borst wanneer ik maar wil. Samen kletsen, knuffelen, spelen. En ja, ik werd veel meegesleept als Morris of Julia weer ergens naartoe moesten, maar dat vind ik helemaal niet erg. Ik wil er gewoon graag bij zijn.

Maar ja, het ging toch gebeuren. Ik ging naar dezelfde groep als mijn broer Morris. Wel gezellig dacht ik. Maar Morris heeft weinig aandacht voor mij, die heeft zijn eigen vriendjes daar. Ik moest echt heel erg wennen. Drinken uit een fles was nooit zo mijn ding en mama was er altijd dus het hoefde ook niet zo vaak, maar nu moet het ineens de hele dag. Bah, uit zo’n plastic speen drinken, ik vind het niets. Ik mis de warmte, de geur van mama. En slapen…. In zo’n eng bedje dat lijkt op een kooi die helemaal dicht klikt? Dat gaan we dus niet doen.

Toegegeven, de leidsters zijn heel lief en geduldig. Ik mag op de groep in de kinderwagen slapen, dan wiebelen ze net zo lang tot ik mijn ogen niet meer open kan houden. En de fles blijven ze proberen, in kleine porties. Soms heb ik zo’n honger dat ik toch maar wat drink. Maar de meeste tijd voel ik me gewoon alleen. Ik mis mama. Ik mis haar liefde om me heen. Ik ken de andere kindjes nog niet en ik kan er ook weinig mee. Morris kijkt niet naar me. Ik vind het maar niets.

Zo gaat het een paar weken. Ik ga steeds meer huilen, minder melk drinken en minder slapen. Tot het echt niet meer gaat. De leidsters weten geen raad meer met me. Ik wil niets. Huil veel en ze krijgen me niet aan het eten of slapen. Ze bellen mama. Eindelijk. Het is klaar. Ik hoef niet meer. Ze hebben door dat ik niet wil.

Een paar weken lang was het heel fijn. Ik was weer thuis bij mama. Ze moest wel werken, maar dat maakt niet uit. Het ging prima zo. Althans, dat vond ik. Toch merkte ik dat mama vaak overleg had met de leidsters als ze Morris ging halen of brengen. Ik ben niet gek, ik wist dat het over mij ging. Maar het was nu toch opgelost? Ik was weer thuis bij mama. Eind goed, al goed. Toch?

Maar nee hoor, twee maanden later moest ik weer. Dit keer ging ik maar halve dagen, mama kwam me steeds ophalen nadat ik een boterham had gegeten. Dan kon ik lekker bij mama drinken en slapen in de middag. Dit was wel prima te doen. Ik vond het afscheid niet leuk, maar eigenlijk was er ook wel heel veel te doen en te zien. Ander speelgoed, andere omgeving. Ik ben ook wat ouder, kan nu rond kruipen en ontdekken. En die paar uurtjes lukt me wel. Als mama weg gaat vind ik het even verschrikkelijk, maar ik weet dat ze snel weer terug komt. En zo gaat het wel goed. Liever blijf ik helemaal thuis bij mama, maar dit is een prima afspraak zo met een halve dagen. Kunnen we dat zo houden mama?